En çok da gece acıtırmış sevdalar insanın canını derlerdi. Nasıl olur ki? derdim hep, yani yatar uyursun geçer. Şimdi Şimdi anlıyorum ne anlama geldiğini bak. Karardıkça acıtıyor gece, uzadıkça kanatıyor, Bazen gülüyorum kendime Kimden soracağım ki? Hesabını Kim verecek!.. Kimse olmadığını görüyorum sonra ama yine de içinde bulunduğum durumun çaresini bulamıyorum. Ne kadar büyürsek büyüyelim, Kaç uzun yıl Geçerse geçsin ölürsen, Sevda'nın yaşı yokmuş. Her Yaşta Aynı soğuk gözyaşı aynı derinlikte kaybolma kendini bulamama yoksunluğu. Bugecenin sabahı var mı? bilmiyorum ya da geçer mi, durur mu bu üstüme yegan kar hissi. Güneşin doğmasını beklemekten başka çarem de yok ya. Nasıl bir güne uyanırım bilinmez. Ilık bir esinti ile uyanmak isterdim. Üflerdi Yaramı belki. Tıpkı Çocukluğumda düştüğümde dizimdeki yarayı üfleyen annemin yaptığı gibi. Öperdi Sonra, geçti derdim Yalandı oysa. Yalan bile olsa güzeldi çünkü geçmesi. Dünyanın en güzeli de olsan yani ne kadar güzel olursan ol sevilmeyince çirkin hissediyor insan. Sevmeyince de mutsuz. Görecelidir O yüzden sevmek sevilmek. SADECE SEVGI YETER OYSA ...